Stadstheater Arnhem
Stadstheater Arnhem is een theater in Arnhem. Tot 2015 heette het gebouw 'Schouwburg Arnhem'.
Geschiedenis
In maart 1864 opende de eerste Arnhemse schouwburg, ontworpen door F.W van Gendt. Het ontwerp wordt zeer enthousiast ontvangen, waarna wordt besloten om het ontwerp te kopiëren voor de nieuwe schouwburg in Groningen. Op 27 december 1934 brandt de schouwburg helemaal af. De Gemeente Arnhem schrijft een prijsvraag uit om een nieuw ontwerp te kiezen. Frederik M.A Brons wint de prijsvraag, met zijn ontwerp getiteld 'Feniks'. In 1937 begint de bouw en op 19 oktober 1938 wordt de schouwburg geopend door de Burgemeester. Tijdens de Slag om Arnhem raakt het gebouw beschadigd. Bij het bombardement komt de architect om het leven. In 1978, 1987 en 2006 wordt de schouwburg verbouwd, en wordt er onder meer een nieuwe kleine zaal gebouwd, en wordt de entree verplaatst.
Musis Sacrum
Sinds 1997 delen de Arnhemse concertgebouw Musis Sacrum en het Stadstheater een directie. Daarnaast werkt Musis & Stadstheater samen met poppodium Luxor Live.
Zalen en Foyers
De schouwburg heeft twee zalen. Een grote zaal met 750 stoelen, en een kleine zaal met 200 stoelen. Verder beschikt het theater over meerdere foyers, waaronder de Feniks-foyer en het Theater-café.
Arnhem city theater
Stadstheater Arnhem is a theater in Arnhem. Until 2015 the building was called 'Schouwburg Arnhem'.
History
In March 1864 the first Arnhem theater opened, designed by F.W van Gendt. The design is received with great enthusiasm, after which it is decided to copy the design for the new theater in Groningen. The theater burns down completely on December 27, 1934. The Municipality of Arnhem is launching a competition to choose a new design. Frederik M.A Brons wins the competition, with his design entitled 'Feniks'. Construction started in 1937 and on 19 October 1938 the theater was opened by the Mayor. The building was damaged during the Battle of Arnhem. The architect is killed in the bombing. In 1978, 1987 and 2006 the theater is being renovated, a new small hall is being built, and the entrance is being moved.
Musis Sacrum
Since 1997, the Arnhem concert hall Musis Sacrum and the Stadstheater have shared a management. Musis & Stadstheater also works together with the Luxor Live pop venue.
Halls and Foyers
The theater has two rooms. A large room with 750 seats, and a small room with 200 seats. The theater also has several foyers, including the Feniks foyer and the Theater café.
Arnheim Stadttheater
Das Stadstheater Arnhem ist ein Theater in Arnhem. Bis 2015 hieß das Gebäude "Schouwburg Arnhem".
Geschichte
Im März 1864 wurde das erste Arnheimer Theater eröffnet, entworfen von F.W van Gendt. Der Entwurf wird mit großer Begeisterung aufgenommen, wonach beschlossen wird, den Entwurf für das neue Theater in Groningen zu kopieren. Das Theater brennt am 27. Dezember 1934 vollständig ab. Die Gemeinde Arnhem startet einen Wettbewerb, um ein neues Design zu wählen. Frederik M.A Brons gewinnt den Wettbewerb mit seinem Entwurf "Feniks". Der Bau begann 1937 und am 19. Oktober 1938 wurde das Theater vom Bürgermeister eröffnet. Das Gebäude wurde während der Schlacht von Arnhem beschädigt. Der Architekt wird bei der Bombardierung getötet. 1978, 1987 und 2006 wird das Theater renoviert, ein neuer kleiner Saal wird gebaut und der Eingang wird verlegt.
Musis Sacrum
Seit 1997 teilen sich die Konzerthalle Arnis Musis Sacrum und das Stadstheater eine Geschäftsführung. Musis & Stadstheater arbeitet auch mit der Pop-Location Luxor Live zusammen.
Hallen und Foyers
Das Theater hat zwei Räume. Ein großer Raum mit 750 Plätzen und ein kleiner Raum mit 200 Plätzen. Das Theater verfügt außerdem über mehrere Foyers, darunter das Feniks-Foyer und das Theatercafé.
Neerlands Hoop in Bange Dagen
Neerlands Hoop in Bange Dagen, ook wel afgekort tot Neerlands Hoop, was een cabaretgroep in de jaren 1968 tot 1979, bestaande uit Freek de Jonge, Bram Vermeulen en, officieel vanaf 1977, Jan de Hont.
Geschiedenis
Voor Neerlands Hoop
In 1968 richtten Freek de Jonge, Bram Vermeulen en Johan Gertenbach, die elkaar kenden van het Amsterdams Studenten Corps, het cabarettrio Cabriolet op. Freek de Jonge verzorgde de conferences, Bram Vermeulen de muziek, en Johan Gertenbach zong. Al van meet af aan werden zij qua management begeleid door studiegenoot Just Enschedé. Onder de naam Good Boy Productions richtten zij een gezamenlijke vennootschap onder firma op. Het trio kende slechts weinig successen; volgens een anekdote werd de laatste voorstelling afgelast om met het schaars aanwezige publiek een café in te duiken. Toch wisten zij het voor elkaar te krijgen om in 1967, onder de hippienaam De Paradijsvogels, een single op te nemen van het nummer Het paradijs met op de B-kant het nummer Merck toch uw zerck, dat later zou opduiken onder de titel Eens. Toen de single flopte, stapte Gertenbach uit de groep en gingen Vermeulen en De Jonge als duo verder.
Op advies van John Möring, van platenmaatschappij Bovema, stortten Vermeulen en De Jonge zich op het schrijven van Engelstalig materiaal. Ze namen enkele demo's op, waaronder eentje in Londen, onder leiding van Paul Atkinson van rockgroep The Zombies. Deze demo's werden aangeboden aan diverse platenmaatschappijen, die er echter geen brood in zagen. Hierop keerden Vermeulen en De Jonge weer terug naar het Nederlandstalig cabaret.
In rap tempo begonnen Vermeulen en De Jonge te werken aan materiaal voor een nieuwe cabaretshow. Ook begonnen ze te schrijven voor andere artiesten. Zo schreven ze een vijftal nummers voor het Nationale Songfestival in 1968, die geen van alle door de selectie kwamen. Ook werkten ze een tijd aan een theatershow van Joop Doderer en spraken ze met René van Vooren om tekstbijdragen te leveren voor De Mounties.
Toen Vermeulen van het geld dat hij verdiend had bij Joop Doderer een Hohner pianet kocht, gaf dit het duo gelegenheid om buiten de oefenruimte te werken aan nieuw cabaretmateriaal. Op 12 juni 1968 ging de eerste voorstelling van het duo in het Microtheater in Delft in première onder de titel Neerlands Hoop.
Neerlands Hoop in Bange Dagen
Op 8 november 1968 trad Neerlands Hoop op op Cameretten. Het duo werd alom geprezen, maar eindigde op een teleurstellende vijfde plaats. Het optreden leverde Neerlands Hoop echter volop media-aandacht op, waarna de optredens binnenstroomden.
Op 29 juni 1969 ging de voorstelling De Dutch Music & Comedy Show Neerlands Hoop in Bange Dagen in première in de Haarlemse Stadsschouwburg. De show kreeg lovende kritieken, om zijn mix van traditioneel cabaret, engagement en kolderieke liedjes en sketches. Hetzelfde jaar verscheen de eerste popsingle van Neerlands Hoop, getiteld Elektrisch Levenslicht, waarop het duo zich liet begeleiden door Jan Akkerman en het Trio Thijs van Leer, het latere Focus. Uit deze tijd stamt ook de single Second flood, uitgebracht onder bandnaam Slight Ache.
Op 7 oktober 1969 debuteerde Neerlands Hoop op televisie met een lied en een kolderiek interview in het KRO-tv-magazine Verslag op Dinsdag -tevens het televisie-debuut van de programmamaker Theo Uittenbogaard.
In 1970 verscheen de eerste langspeelplaat van Neerlands Hoop, onder de titel Neerlands Hoop in Bange Dagen. Ook dit was een duidelijke popplaat met nummers uit het eerste programma, aangevuld met enkele nieuwe liedjes. Het duo liet zich op deze plaat onder andere begeleiden door Hans Hollestelle op gitaar, Jan Hollestelle op basgitaar en Hans Cleuver op drums.
In 1971 eindigde het eerste programma van Neerlands Hoop. Hierna verscheen een tweede elpee Live in Wadway, een wat groezelige liveregistratie van het eerste programma, opgenomen in het Noord-Hollandse dorpje Wadway.
In Panama
Na het grote succes van Neerlands Hoop in Bange Dagen brak er een moeilijke periode aan voor De Jonge en Vermeulen. Het was nu hun taak om de hooggespannen verwachtingen voor het tweede programma waar te maken. Op 9 september 1971 ging het programma Neerlands Hoop in Panama in première. Het programma overtrof gemakkelijk het succes van het eerste programma. De rol van Bram Vermeulen werd in dit programma uitgebreid van enkel muzikaal begeleider op de achtergrond naar aangever voor De Jonge. De muziek kreeg ook een belangrijkere rol in het programma, waarbij Vermeulen naast elektrische piano ook steeds vaker gitaar speelde.
Hetzelfde jaar verscheen de nieuwe popplaat Neerlands Hoop in Panama, die gemaakt was volgens dezelfde formule als Neerlands Hoop in Bange Dagen, met Hans Hollestelle op gitaar, Frank Noya op bas en Eric Ineke op drums.
In 1972 werden "Bram en Freek", zoals het duo rond deze tijd alom bekendstond, gevraagd een gelegenheidsprogramma te schrijven voor het rondreizende Holland Festival van juni 1972. Niet bang voor een uitdaging, accepteerde het duo de uitdaging en onderbrak hiervoor tijdelijk hun tournee. Het vlot geschreven programma liet een blauwdruk zien van een komische stijl, met veel chaos, terzijdes en running gags, die De Jonge in zijn latere solocarrière zou perfectioneren. Een opname van deze show verscheen hetzelfde jaar op elpee onder de noemer Plankenkoorts.
Halverwege 1973 kwam er na twee seizoenen een einde aan de succesvolle tournee van Neerlands Hoop in Panama. Een live-registratie van het programma verscheen op dubbel-elpee onder de titel Weerzien in Panama. De groep mocht datzelfde jaar, voor deze plaat, een Edison in ontvangst nemen.
Neerlands Hoop Express
Hierna begonnen Bram en Freek met een nieuw prestigieus project. Ze startten een popgroep onder de naam Neerlands Hoop Express. Diverse topmuzikanten werden gevraagd. Uiteindelijk bestond de band uit Freek de Jonge op zang, Bram Vermeulen op toetsen en zang, Thé Lau op gitaar, Harry Heeren van The Lords op drums en Jan de Hont van ZZ & de Maskers, die in eerste instantie weigerde als gitarist, op basgitaar.
28 december 1973 ging het programma in première in Tuschinsky in Amsterdam. De show kreeg gemengde kritieken. Criticus Anton Koolhaas omschreef de show als "hard en infantiel", anderen roemden juist de gedurfdheid van het programma. De teksten van het programma handelen voornamelijk over het opgroeien en de jeugdcultuur in de jaren zestig en zeventig. Het programma bestond geheel uit liedjes en enkele, met muziek ondersteunde, sketches. In mei 1974 streek de Neerlands Hoop Express neer in Theater Carré. Opnamen van deze optredens verschenen datzelfde jaar op dubbel-elpee. In december 1973 was al de single Quo vadis verschenen.
Hierna besloten Bram en Freek zich een jaar te wijden aan televisieprogramma's. Zij tekenden een contract bij de VARA, waar zij zeven specials voor zouden maken, met titels als Ai bandenpech en In het hol van de leeuw. In 1975 verscheen de single Laat dit nooit meer gebeuren uit het tv-programma Uw gift is onze lift. Ondertussen werkte Freek de Jonge onder verschillende pseudoniemen voor muziektijdschrift OOR.
In 1975 werden zij wederom gevraagd een gelegenheidsprogramma te schrijven, ditmaal voor de opening van de Boekenweek van 1975. Het programma handelde over reizen, dat het thema was van de Boekenweek, en literatuur in het algemeen. Het programma, met een lovende introductie van Johnny the Selfkicker verscheen onder de naam In genaaid of gebonden op elpee.
Hierna begonnen zij weer aan een nieuwe uitdaging, het schrijven van een rockopera in de stijl van The Who en The Kinks onder de titel Een kannibaal als jij en ik. De musical ging eind 1975 in première, met een cast van onder andere Willem Nijholt, Carol van Herwijnen, Serge-Henri Valcke, Bill van Dijk en Corrie van Gorp. De voorstelling werd geen succes en de hoge kosten zorgden ervoor dat hun productiemaatschappij, Good Boy Productions, in de rode cijfers belandde. Hierop besloten De Jonge en Vermeulen om een nieuwe cabaretshow te gaan schrijven met liedjes en sketches.
Interieur
Op 11 februari 1976 ging het programma Interieur in première, dat een terugkeer was naar de stijl van In Panama. Het programma werd, tot wanhoop van Bram Vermeulen, wel 400 keer opgevoerd, mede om de verliezen van Een kannibaal als jij en ik goed te maken.
Hetzelfde jaar brachten Bram en Freek een nieuwe popplaat uit, Hoezo jeugdsentiment. Op deze plaat lieten zij hedendaagse interpretaties horen van popklassiekers uit hun jeugd van onder andere Ramses Shaffy, Cornelis Vreeswijk en Peter Koelewijn. Vooral opvallend was het nummer Peter van Sweet Sixteen, sensueel gezongen door Bram Vermeulen, dat zij kruisten met Walk on the wild side van Lou Reed. Het nummer Blaren van Jaap Fischer moest op het allerlaatste moment van de plaat verwijderd worden, omdat de groep geen toestemming kreeg dit te gebruiken. De band liet zich op deze plaat onder andere begeleiden door Jan de Hont, The Cats, Patricia Paay en Yvonne Keeley. Op 13 september 1976 werden de nummers van de plaat eenmalig opgevoerd in Carré.
Ondertussen ging Interieur in 1977 zijn tweede seizoen in. Halverwege het tweede seizoen, in juni, haakte Jan de Hont aan bij het gezelschap, vooral tot genoegen van Bram Vermeulen, waardoor de nadruk in het programma meer op de muziek kwam te liggen. Eind 1977 liep het programma ten einde. Van de tournee verschijnen twee elpees. Op de dubbelelpee Interieur, uitgegeven voor de Nederlandse markt, staan oude opnames van het programma uit het Luxor Theater in Rotterdam en de Stadsschouwburg van Utrecht zoals het was voor De Hont aanhaakte. Op de enkele elpee Heimwee naar Holland, uitgegeven voor de Belgische markt, staan opnames van het programma uit de Beursschouwburg in Brussel met Jan de Hont.
Door het vele toeren ontstonden er spanningen tussen Freek de Jonge en Bram Vermeulen. Hiernaast begon er ook steeds meer een verschil van inzicht te tonen, waarbij Freek voornamelijk de komische en Bram voornamelijk de muzikale kant op wilde. Moe geworden van alle ruzies en onmin besloot jeugdvriend en manager van het eerste uur Just Enschedé op te stappen.
Actie Argentinië
26 oktober 1977 plaatste het Nederlands elftal zich, onder leiding van Ernst Happel, voor het Wereldkampioenschap voetbal van 1978 in Argentinië, dat op dat moment geregeerd werd door de totalitaire leider Jorge Videla en midden in de Vuile Oorlog zat. Ondanks de morele bezwaren, die ook op hoog politiek vlak speelden, wilde het Nederlands elftal toch afreizen naar Argentinië.
Freek de Jonge kon het, met in zijn achterhoofd de Olympische Spelen in 1936, niet verkroppen dat Nederland zonder boe of bah zou deelnemen aan dit toernooi. Daarom bedacht hij in januari 1978 de Actie Argentinië, die hij met Bram Vermeulen uitwerkte. Zij zetten een boycotactie op, die zij via een persconferentie groots aankondigden. Hierbij werden zij gesteund door het Solidariteitscomité Argentinië-Nederland.
Neerlands Hoop ging het land in om diverse discussieavonden te houden. Daarnaast startten ze een nieuw popprogramma, met veelal oude Neerlands Hoop-liedjes, onder de titel Bloed aan de paal, dat zij opvoerden met Music Garden, de band die Jan de Hont na Neerlands Hoop Express had opgericht met Thé Lau. Hoogtepunt van het programma was het slotlied Het is weer tijd om te bepalen waar het allemaal op staat, waarin De Jonge stelt:
"We gaan naar Argentinië, waar dagelijks wordt gemoord
Maar daar is nu eventjes geen tijd voor zojuist heeft Rep gescoord
Zonder Cruijff in de finale, wie had dat verwacht
En op de eretribune zitten Wiegel en Van Agt"
Hoewel de groep weinig steun kreeg vanuit de politiek, en alleen de PPR volledig wist mee te krijgen, was de toon wel gezet. Er werden door diverse Kamerleden Kamervragen gesteld en er moest op hoog niveau diplomatiek overleg gevoerd worden, tussen verschillende ambassadeurs.
Ook de, in de haast gemaakte, elpee Bloed aan de paal, waarvan de opbrengst ten goede kwam aan de Actie Argentinië, deed het goed. De Jonge en Vermeulen haalden, met een door hun opgezette petitie, 60.000 handtekeningen op en de aandacht voor de mensenrechtensituatie in Argentinië was vele malen groter dan voorheen, ondanks het feit dat de publieke opinie nog steeds voor deelneming aan het WK was en het Nederlands elftal gewoon mee zou doen aan het eindtoernooi.
Na de Actie Argentinië sloten Vermeulen, De Jonge en De Hont zich enkele weken op in Kasteel Nemerlaer in Haaren om met een mobiele studio de popplaat Ik ben volmaakt gelukkig op te nemen. Opvallend hierbij was dat De Jonge muzikaal deel was gaan uitmaken van de band, als drummer. De plaat verscheen in de zomer van 1978.
Code
Op 13 september 1978 ging het programma Offsmboet Ippq Dpef in première, dat geheimtaal (Caesar-rotatie) is voor Neerlands Hoop Code. De nadruk van dit programma lag meer dan ooit op de punk- en rockmuziek. De muzikale basis werd gelegd door Bram Vermeulen en Jan de Hont, Freek de Jonge speelde drums. De, over het algemeen snoeiharde, nummers werden afgewisseld door chaotische en wrange sketches van De Jonge over psychiatrische instellingen en paranoia. Hoewel het publiek nog steeds enthousiast was, waren de kritieken slecht. Met name het muzikale aspect van de show werd afgekraakt, waarbij de recensenten hun pijlen steeds nadrukkelijker richtten op Vermeulen.[bron?]
De sfeer tussen De Jonge en Vermeulen werd vanaf dat moment steeds killer. Vermeulen trok voornamelijk op met Jan de Hont, en Freek de Jonge ging meer zijn eigen gang. Er werd weinig gecommuniceerd buiten het podium om en omgekleed in aparte kleedkamers.[bron?]
Juni 1979 diende zich een nieuwe uitdaging aan, toen Neerlands Hoop gevraagd werd zeven optredens te doen in een avant-gardetheater in Londen. Om te redden wat er te redden viel en het oude gevoel terug te krijgen werd, tot zijn eigen teleurstelling, gitarist Jan de Hont aan de kant gezet. Voor vertrek werd op 1 juni nog de Engelstalige single Two busses opgenomen, dat eerder als Twee bussen in Een kannibaal als jij en ik en Bloed aan de paal stond en, met deze opname onder de arm, vertrok het tweetal naar Londen om daar de voorstelling Dutch Hope te spelen. Ondanks de enthousiaste reacties van het Engelse publiek bracht de voorstelling geen oplossing voor de gerezen animositeit tussen de twee cabaretiers.
Op 11 september bracht Freek de Jonge naar buiten dat hij besloten had te stoppen met Neerlands Hoop. Bram Vermeulen voelde zich hierdoor ernstig voor het blok gezet. Het programma Code werd in uiterste spanning voortgezet tot op 23 december in Haarlem het doek viel voor het programma en Neerlands Hoop.
In 1980 verscheen nog de verzamelplaat De toetjes, met overgebleven materiaal als Engelstalige singles, B-kanten en bijzondere opnames uit televisieprogramma's.
Na Neerlands Hoop
Direct na het uiteengaan van Neerlands stortte Freek de Jonge zich op zijn eerste solovoorstelling, De Komiek. Bram Vermeulen besloot om met Jan de Hont een popgroep op te richten, De Toekomst, die in juni 1980 vorm kreeg toen een deel van de popgroep Pee Wee & the Specials, met onder andere Jakob Klaasse, zich bij hen aansloot.
In 1987 speelde Freek de Jonge een voorstelling rond zijn boek Het damestasje. Hierin speelde hij voor het eerst weer enkele Neerlands Hoop-klassiekers als We moeten strijden voor de Wadden en De harde waarheid. In zijn latere voorstellingen kwamen steeds vaker Neerlands Hoop-nummers terug.
Eind jaren tachtig werd de vraag naar cd-uitgaven van het werk van Neerlands Hoop steeds luider. In 1989 gaf platenmaatschappij EMI, die Bovema heeft overgenomen, daarom de grote shows Weerzien in Panama, Neerlands Hoop Express, Interieur en Offsmboet Ippq Dpef op kleine schaal uit op cd voor het Theater Instituut Nederland. Daarbij kwam er een officiële gezamenlijke heruitgave van de elpees Hoezo jeugdsentiment en Ik ben volmaakt gelukkig, die wel verspreid werd via de platenzaken. In 1993 kwam er een officiële verzamel-cd uit met de beste nummers van Neerlands Hoop, samengesteld door Jacques Klöters.
Bram Vermeulen hervond zich in 1989 met de elpee Rode wijn als Nederlands chansonnier en wilde vooral afstand nemen van zijn Neerlands Hoop-verleden. Toch nam hij op zijn verzamelplaat Tijd uit 1995 twee Neerlands Hoop-nummers opnieuw op, Kijk dat is Kees en Elsje.
Ook Freek de Jonge greep steeds duidelijker terug naar het oeuvre van Neerlands Hoop. In 1996 maakte hij samen met de Nits onder de naam FRITS een muzikale voorstelling in de stijl van Neerlands Hoop Express. In deze voorstelling nam hij een flink aantal Neerlands Hoop-nummers op. In 1998, na het succes van zijn single Leven na de dood, nam hij, in samenwerking met Robert Jan Stips zelfs bijna een hele plaat op met Neerlands Hoop-klassiekers onder de naam Rapsodia.
Waardering voor wat Neerlands Hoop betekend heeft voor het Nederlandse cabaret kwam in 2003, toen de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties de Neerlands Hoop-cabaretprijs instelde. Deze prijs wordt ieder jaar door een vakjury toegekend aan "die veelbelovende theatermaker(s) die het grootste toekomstperspectief heeft/hebben".
In 2004 achtte De Jonge het tijd voor een hereniging in zijn televisiereeks De vergrijzing. Hij nam contact op met Bram Vermeulen, maar deze weigerde, omdat hij juist zoveel moeite had moeten doen, zich los te vechten van zijn Neerlands Hoop-verleden. Kort na het gesprek, op 4 september, overleed Vermeulen in Italië aan een hartstilstand. Bij het overlijden van Bram Vermeulen zei Freek: "Ik heb hem ná Neerlands Hoop nog een keer of acht gesproken, waarvan zes keer met onaardige afloop."
De voorgenomen aflevering met Vermeulen werd omgebouwd tot een hommage aan Neerlands Hoop onder de titel Neerlands Hoop in Memoriam, waarin artiesten als Jan de Hont, Thé Lau, Bart Peeters, Stef Bos, Huub van der Lubbe, Jenny Arean, Frank Boeijen en Boudewijn de Groot hun eerbetoon brachten aan Neerlands Hoop. Het programma, dat op 5 december 2004 werd uitgezonden, werd opgedragen aan Bram Vermeulen.
In 2006 verscheen het complete oeuvre van Neerlands Hoop officieel op cd, met uitzondering van Een kannibaal als jij en ik, De toetjes en niet eerder heruitgegeven singles. Door een fout bij platenmaatschappij EMI staat op de cd Hoezo jeugdsentiment toch het nummer Blaren in plaats van Peter Koelewijns Marijke, dit tot groot ongenoegen van de ondertussen weer naar buiten getreden Joop Visser. Freek de Jonge hekelde in de pers de slordigheid en onzorgvuldigheid waarmee de heruitgaven waren uitgegeven en het ontbreken van de elpee De toetjes.
Discografie
Popalbums
1970 - Neerlands Hoop In Bange Dagen - 12"lp - IMPERIAL - 5C 054 24171
1971 - Neerlands Hoop In Panama - 12"lp - IMPERIAL - 5C 056 24501
1973 - Weerzien In Panama - 2 12"lp's - IMPERIAL - 5C 188 24796/97
1976 - Hoezo Jeugdsentiment?... - 12"lp - EMI - 5C 064 25445
1978 - Ik Ben Volmaakt Gelukkig - 12"lp - BOVEMA NEGRAM - 5N 062 25990
Liveregistraties
1971 - Live In Wadway (N.H.) - 12"lp - IMPERIAL - 5C 054 24335
1972 - Plankenkoorts - 12"lp - IMPERIAL - 5C 038 24722
1973 - Weerzien In Panama - 2 12"lp's - IMPERIAL - 5C 188 24796/97
1974 - Neerlands Hoop Express - 2 12"lp's - IMPERIAL - 5C 188 25113/14
1975 - Neerlands Hoop In Genaaid Of Gebonden - 12"lp - EMI - 5C 062 25178
1976 - Een Kannibaal Als Jij En Ik - 2 12"lp's - EMI - 5C 148 25424/25
1977 - Neerlands Hoop Interieur - 2 12"lp's - EMI - 5C 156 25696/97
1977 - Heimwee Naar Holland - 12"lp - EMI - 4C 058 25817
1978 - Bloed Aan De Paal - 12"lp - EMI - 5C 028 25912
1979 - Offsmboet Ippq Dpef (B=A) - 2 12"lp's - BOVEMA NEGRAM - 1A 156 26393/94
Verzamelalbums
1975 - 28 Liedjes Van Bram En Freek - 2 12"lp's - EMI - 5C 184 25272/73
1981 - De Toetjes - Neerlands Hoop 1967-1980 - 12"lp - EMI - 1A 064 26746
1993 - Neerlands Hoop In Bange Dagen - 2 cd's - EMI - 827 402 2
1997 - Hoezo Jeugdsentiment?... + Ik Ben Volmaakt Gelukkig - 2 cd's - EMI - 856 889 2
Singles
1967 - Het Paradijs / Merck Toch Uw Zerck - 7"single - IMPERIAL - IH 736 (als De Paradijsvogels)
1969 - Zeven Ballen En Een Piek / Elektries Levenslicht - 7"single - IMPERIAL - 5C 006 24103 (met Focus)
1969 - De Douarière / Tam Tam Rond Een Totempaal (Running Nose) - 7"single - IMPERIAL - 5C 006 24121
1970 - Second flood / Back To The Zoo - 7"single - IMPERIAL - 5C 006 24200 (als Slight Ache)
1973 - Quo Vadis / Gooi Een Kwartje In De Jukebox - 7"single - IMPERIAL - 5C 006 24881
1975 - Uw Gift Is Onze Lift / Laat Dit Nooit Meer Gebeuren - 7"single - IMPERIAL - 5C 006 25070
1976 - Peter / Beestjes - 7"single - EMI - 5C 006 25527
Neerlands Hoop in Bange Dagen
Neerlands Hoop in Bange Dagen, also abbreviated to Neerlands Hoop, was a cabaret group in the years 1968 to 1979, consisting of Freek de Jonge, Bram Vermeulen and, officially from 1977, Jan de Hont.
History
For Dutch Hope
In 1968, Freek de Jonge, Bram Vermeulen and Johan Gertenbach, who knew each other from the Amsterdam Student Corps, founded the cabriet trio Cabriolet. Freek de Jonge provided the conferences, Bram Vermeulen the music, and Johan Gertenbach sang. Right from the start they were supervised in terms of management by fellow student Just Enschedé. Under the name Good Boy Productions they established a joint general partnership. The trio had only few successes; according to an anecdote, the last show was canceled to go into a cafe with the scarce audience. Yet they managed to record a single in 1967, under the hippie name De Paradijsvogels, from the song Het Paradijs with on the B-side the song Merck your zerck, which would later appear under the title Once. When the single flopped, Gertenbach left the group and Vermeulen and De Jonge continued as a duo.
On the advice of John Möring, from record company Bovema, Vermeulen and De Jonge started writing English material. They recorded some demos, including one in London, led by Paul Atkinson of rock group The Zombies. These demos were offered to various record companies, who did not, however, see it. Vermeulen and De Jonge then returned to the Dutch-language cabaret.
Vermeulen and De Jonge quickly started working on material for a new cabaret show. They also started writing for other artists. For example, they wrote five songs for the National Song Festival in 1968, none of which came through the selection. They also worked for a while on a theater show by Joop Doderer and they spoke with René van Vooren to make text contributions for De Mounties.
When Vermeulen bought a Hohner pianet from the money he had earned from Joop Doderer, this gave the duo the opportunity to work on new cabaret material outside the rehearsal room. On June 12, 1968 the first performance of the duo at the Microtheater in Delft premiered under the title Neerlands Hoop.
Dutch Hope in Bange Dagen
Neerlands Hoop performed on Camerets on November 8, 1968. The duo was widely praised, but ended in a disappointing fifth place. However, the performance brought plenty of media attention to Neerlands Hoop, after which the performances flocked in.
On June 29, 1969, the performance The Dutch Music & Comedy Show Neerlands Hoop in Bange Dagen premiered in the Haarlem City Theater. The show received rave reviews for its mix of traditional cabaret, engagement and colder songs and sketches. The same year the first pop single by Neerlands Hoop, entitled Electric Life Light, was released, on which the duo was guided by Jan Akkerman and the Trio Thijs van Leer, the later Focus. The single Second flood, released under the band name Slight Ache, also dates from this time.
On October 7, 1969, Neerlands Hoop debuted on television with a song and a colonial interview in the KRO TV magazine, Report on Tuesday, and the television debut by program maker Theo Uittenbogaard.
In 1970 the first full-length album by Neerlands Hoop was released, under the title Neerlands Hoop in Bange Dagen. This too was a clear pop album with songs from the first program, supplemented with some new songs. The duo was accompanied by Hans Hollestelle on guitar, Jan Hollestelle on bass guitar and Hans Cleuver on drums.
In 1971 the first program of Neerlands Hoop ended. After this a second album Live appeared in Wadway, a somewhat grimy live registration of the first program, recorded in the village of Wadway in the North Holland region.
In panama
After the great success of Neerlands Hoop in Bange Dagen, a difficult period started for De Jonge and Vermeulen. It was now their task to fulfill the high expectations for the second program. The Neerlands Hoop program in Panama premiered on September 9, 1971. The program easily surpassed the success of the first program. The role of Bram Vermeulen was expanded in this program from a musical accompanist in the background to the principal for De Jonge. The music also played a more important role in the program, in which Vermeulen increasingly played the guitar in addition to the electric piano.
The same year the new pop album Neerlands Hoop in Panama, made according to the same formula as Neerlands Hoop in Bange Dagen, was released with Hans Hollestelle on guitar, Frank Noya on bass and Eric Ineke on drums.
In 1972 "Bram and Freek", as the duo was widely known around this time, were asked to write an occasional program for the traveling Holland Festival of June 1972. Not afraid of a challenge, the duo accepted the challenge and temporarily interrupted their tour for this. The smoothly written program showed a blueprint of a comic style, with lots of chaos, aside and running gags, which De Jonge would perfect in his later solo career. A recording of this show appeared on LP the same year under the name Plankenkoorts.
Halfway through 1973, after two seasons, the successful tour of Neerlands Hoop in Panama came to an end. A live recording of the program appeared on double LP under the title Weerzien in Panama. The same year, the group received an Edison for this album.
Dutch Hope Express
After this Bram and Freek started a new prestigious project. They started a pop group under the name Neerlands Hoop Express. Various top musicians were asked. In the end the band consisted of Freek de Jonge on vocals, Bram Vermeulen on keys and vocals, Thé Lau on guitar, Harry Heeren from The Lords on drums and Jan de Hont from ZZ & de Maskers, who initially refused as a guitarist, on bass guitar .
December 28, 1973 the program premiered in Tuschinsky in Amsterdam. The show received mixed reviews. Critic Anton Koolhaas described the show as "hard and infantile", while others praised the daring of the program. The texts of the program mainly deal with growing up and youth culture in the sixties and seventies. The program consisted entirely of songs and some sketches supported by music. In May 1974 the Neerlands Hoop Express settled in Theater Carré. Recordings of these performances appeared on double album that same year. The single Quo vadis was released in December 1973.
After this, Bram and Freek decided to devote a year to television programs. They signed a contract with VARA, for which they would make seven specials, with titles such as Ai tire trouble and In the lion's den. The single was released in 1975 Never let this happen again from the TV program Your gift is our lift. Meanwhile, Freek de Jonge worked under various pseudonyms for music magazine OOR.
In 1975 they were again asked to write an occasional program, this time for the opening of Book Week of 1975. The program dealt with travel, which was the theme of Book Week, and literature in general. The program, with a laudatory introduction to Johnny the Selfkicker, appeared under the name In sewn or bound on LP.
After this they started a new challenge, writing a rock opera in the style of The Who and The Kinks under the title A cannibal like you and me. The musical premiered at the end of 1975, with a cast by Willem Nijholt, Carol van Herwijnen, Serge-Henri Valcke, Bill van Dijk and Corrie van Gorp, among others. The show was not a success and the high costs ensured that their production company, Good Boy Productions, ended up in the red. De Jonge and Vermeulen decided to write a new cabaret show with songs and sketches.
Interior
The Interior program premiered on February 11, 1976, which was a return to the style of In Panama. To the dismay of Bram Vermeulen, the program was staged 400 times, partly to make up for the losses of A cannibal like you and me.
The same year Bram and Freek released a new pop album, Hoezo Youth Sentiment. On this album they played contemporary interpretations of pop classics from their youth from, among others, Ramses Shaffy, Cornelis Vreeswijk and Peter Koelewijn. The song Peter by Sweet Sixteen, sensitively sung by Bram Vermeulen, that they crossed with Walk on the wild side by Lou Reed, was particularly striking. The number Blaren by Jaap Fischer had to be removed from the album at the very last moment, because the group was not allowed to use it. The band was accompanied on this album by Jan de Hont, The Cats, Patricia Paay and Yvonne Keeley, among others. On September 13, 1976 the songs of the album were performed once in Carré.
Meanwhile, Interior entered its second season in 1977. Halfway through the second season, in June, Jan de Hont joined the company, especially to the delight of Bram Vermeulen, which put the emphasis in the program more on the music. The program ended at the end of 1977. Two LPs from the tour appear. The Dubbelpee Interieur, issued for the Dutch market, contains old recordings of the program from the Luxor Theater in Rotterdam and the Stadsschouwburg of Utrecht as it was before De Hont. On the single album Heimwee naar Holland, issued for the Belgian market, there are recordings of the program from the Beursschouwburg in Brussels with Jan de Hont.
Because of the many tours, tensions arose between Freek de Jonge and Bram Vermeulen. In addition, there was also more and more of a difference of opinion, where Freek mainly wanted the comic and Bram mainly the musical direction. Tired of all fights and inconvenience, childhood friend and manager of the first hour decided to leave Just Enschedé.
Action Argentina
On October 26, 1977, under the leadership of Ernst Happel, the Dutch national team qualified for the 1978 World Cup in Argentina, which at that time was ruled by totalitarian leader Jorge Videla and was in the middle of the Dirty War. Despite the moral objections, which also played a role at a high political level, the Dutch team still wanted to travel to Argentina.
Freek de Jonge, with the Olympic Games in 1936 in mind, could not accept that the Netherlands would participate in this tournament without a boe or bah. That is why he came up with the Argentina Action in January 1978, which he worked out with Bram Vermeulen. They set up a boycott campaign, which they announced in a big way through a press conference. They were supported in this by the Argentina-Netherlands Solidarity Committee.
Neerlands Hoop went into the country to hold various discussion evenings. In addition, they started a new pop program, with mostly old Neerlands Hoop songs, entitled Bloed aan de Paal, that they performed with Music Garden, the band that Jan de Hont had founded after Neerlands Hoop Express with Thé Lau. The highlight of the program was the final song. It is time again to determine what it is all about, in which De Jonge states:
"We are going to Argentina, where there is murder every day
But there is no time for that for now, Rep has just scored
Without Cruijff in the final, who would have expected that
And Wiegel and Van Agt sit on the grandstand "
Although the group received little support from politics, and only the PPR managed to get along completely, the tone was set. Various parliamentarians asked parliamentary questions and high-level diplomatic consultations had to be held between various ambassadors.
The, in a hurry, album Blood on the Pole, the proceeds of which went to the Argentina Campaign, also performed well. De Jonge and Vermeulen, with a petition they set up, collected 60,000 signatures and the attention to the human rights situation in Argentina was many times greater than before, despite the fact that public opinion was still for participation in the World Cup and the Dutch national team would just participate in the final tournament.
After the Argentina Campaign, Vermeulen, De Jonge and De Hont locked themselves up for a few weeks in Nemerlaer Castle in Haaren to record the pop album Ik am perfectly happy with a mobile studio. It was striking that De Jonge had become a musical part of the band as a drummer. The album was released in the summer of 1978.
Code
On 13 September 1978, the Offsmboet Ippq Dpef program premiered, which is the secret language (Caesar rotation) for Dutch Hope Code. More than ever, the emphasis of this program was on punk and rock music. The musical basis was laid by Bram Vermeulen and Jan de Hont, Freek de Jonge played drums. The songs, which were generally very hard, were interspersed with chaotic and sour sketches by De Jonge about psychiatric institutions and paranoia. Although the audience was still enthusiastic, the reviews were poor. In particular, the musical aspect of the show was torn down, with the reviewers increasingly pointing their arrows at Vermeulen. [Source?]
The atmosphere between De Jonge and Vermeulen became increasingly killer from that moment on. Vermeulen mainly worked with Jan de Hont, and Freek de Jonge went his own way. Little was communicated outside the stage and changed into separate dressing rooms. [Source?]
A new challenge presented itself in June 1979 when Neerlands Hoop was asked to do seven gigs in an avant-garde theater in London. To save what could be saved and to get the old feeling back, to his own disappointment, guitarist Jan de Hont was put aside. Before leaving on June 1, the English single Two busses was recorded, which previously stood as Two buses in A cannibal like you and me and Bloed and, with this recording under their arm, the two left for London to play the show there To play Dutch Hope. Despite the enthusiastic reactions of the English public, the performance did not bring a solution for the aroused animosity between the two comedians.
On September 11, Freek de Jonge announced that he had decided to stop Neerlands Hoop. Bram Vermeulen felt seriously embarrassed. The Code program was continued with extreme excitement until December 23 in Haarlem the curtain fell for the program and Neerlands Hoop.
In 1980 the compilation plate De toetjes (The Desserts) was published, with remaining material such as English-language singles, B-sides and special recordings from television programs.
After Dutch Hope
Immediately after the breakup of Neerlands, Freek de Jonge threw himself into his first solo performance, De Komiek. Bram Vermeulen decided to set up a pop group with Jan de Hont, De Toekomst, which took shape in June 1980 when part of the pop group Pee Wee & the Specials, including Jakob Klaasse, joined them.
In 1987, Freek de Jonge played a performance around his book The Lady Bag. In this he played for the first time again some Dutch Hope classics such as We have to fight for the Wadden and The harsh truth. In his later performances, more and more Dutch Hoop numbers came back.
In the late 1980s, the demand for CD releases of the work of Neerlands Hoop became louder and louder. In 1989, record company EMI, which took over Bovema, therefore issued the major shows Weerzien in Panama, Neerlands Hoop Express, Interieur and Offsmboet Ippq Dpef on a small scale on a CD for the Theater Instituut Nederland. In addition, there was an official joint reissue of the Hoezo youth sentiment album and I am perfectly happy, which was distributed through the record stores. In 1993 an official compilation CD was released with the best songs from Neerlands Hoop, compiled by Jacques Klöters.
Bram Vermeulen found himself again in 1989 with the LP Red Wine as a Dutch chansonnier and, above all, wanted to distance himself from his Dutch Hope past. Nevertheless, he re-recorded two Dutch Hope songs on his compilation album Tijd from 1995. Look, that's Kees and Elsje.
Freek de Jonge also increasingly drew back to the work of Neerlands Hoop. In 1996, together with the Nits, he created a musical performance in the style of the Netherlands Hoop Express under the name FRITS. In this performance he recorded a large number of Dutch Hoop songs. In 1998, after the success of his single Life after death, he even recorded, in collaboration with Robert Jan Stips, an entire album of Dutch Hope classics under the name Rapsodia.
Appreciation for what Neerlands Hoop has meant for the Dutch cabaret came in 2003, when the Association of Theater and Concert Hall Directors set the Neerlands Hoop cabaret prize. This prize is awarded every year by a professional jury to "those promising theater makers who have the greatest future prospects".
In 2004 De Jonge thought it was time for a reunification in his television series De Vergrijzing. He contacted Bram Vermeulen, but he refused, because he should have done so much effort, to free himself from his Dutch Hope past. Shortly after the conversation, on 4 September, Vermeulen died of a cardiac arrest in Italy. At the death of Bram Vermeulen, Freek said: "I have spoken to him again after eight times, after which six times with an unkind outcome."
The intended episode with Vermeulen was converted into a homage to Neerlands Hoop under the title Neerlands Hoop in Memoriam, in which artists such as Jan de Hont, Thé Lau, Bart Peeters, Stef Bos, Huub van der Lubbe, Jenny Arean, Frank Boeijen and Boudewijn de Groot paid their tribute to Neerlands Hoop. The program, which was broadcast on 5 December 2004, was dedicated to Bram Vermeulen.
The complete oeuvre of Neerlands Hoop was officially released on CD in 2006, with the exception of A cannibal like you and me, The desserts and singles that were never reissued. Due to a mistake at the EMI record company, the CD Hoezo youth sentiment still contains the song Blaren instead of Peter Koelewijns Marijke, much to the dismay of Joop Visser, who has since retired. Freek de Jonge criticized in the press the carelessness and carelessness with which the reissues were issued and the lack of the LP The Desserts.
Discography
Pop albums
1970 - Dutch Hope In Bange Dagen - 12 "lp - IMPERIAL - 5C 054 24171
1971 - Dutch Hope In Panama - 12 "lp - IMPERIAL - 5C 056 24501
1973 - Seeing Again in Panama - 2 12 "LPs - IMPERIAL - 5C 188 24796/97
1976 - What do you mean youth sentiment? ... - 12 "lp - EMI - 5C 064 25445
1978 - I Am Perfectly Happy - 12 "lp - BOVEMA NEGRAM - 5N 062 25990
Liver registrations
1971 - Live In Wadway (N.H.) - 12 "lp - IMPERIAL - 5C 054 24335
1972 - Plankenkoorts - 12 "lp - IMPERIAL - 5C 038 24722
1973 - Seeing Again in Panama - 2 12 "LPs - IMPERIAL - 5C 188 24796/97
1974 - Dutch Hope Express - 2 12 "LPs - IMPERIAL - 5C 188 25113/14
1975 - Dutch Hope In Sewn Or Bound - 12 "LP - EMI - 5C 062 25178
1976 - A Cannibal Like You And Me - 2 12 "LPs - EMI - 5C 148 25424/25
1977 - Neerlands Hoop Interieur - 2 12 "LPs - EMI - 5C 156 25696/97
1977 - Nostalgia for Holland - 12 "lp - EMI - 4C 058 25817
1978 - Blood On The Pole - 12 "lp - EMI - 5C 028 25912
1979 - Ippq Dpef Offsm fin (B = A) - 2 12 "LPs - BOVEMA NEGRAM - 1A 156 26393/94
Collection albums
1975 - 28 Songs From Bram And Freek - 2 12 "LPs - EMI - 5C 184 25272/73
1981 - The Desserts - Dutch Hope 1967-1980 - 12 "LP - EMI - 1A 064 26746
1993 - Neerlands Hoop In Bange Dagen - 2 CDs - EMI - 827 402 2
1997 - What do you mean youth sentiment? ... + I am perfectly happy - 2 CDs - EMI - 856 889 2
Singles
1967 - Het Paradijs / Merck Yet Your Zerck - 7 "single - IMPERIAL - IH 736 (as De Paradijsvogels)
1969 - Seven Balls And A Peak / Elektries Life Light - 7 "single - IMPERIAL - 5C 006 24103 (with Focus)
1969 - The Douarière / Tam Tam Around A Totem Pole (Running Nose) - 7 "single - IMPERIAL - 5C 006 24121
1970 - Second flood / Back To The Zoo - 7 "single - IMPERIAL - 5C 006 24200 (as Slight Ache)
1973 - Quo Vadis / Throw A Quart In The Jukebox - 7 "single - IMPERIAL - 5C 006 24881
1975 - Your Gift Is Our Lift / Never Let This Happen Again - 7 "single - IMPERIAL - 5C 006 25070
1976 - Peter / Beestjes - 7 "single - EMI - 5C 006 25527
Neerlands Hoop in Bange Dagen
Neerlands Hoop in Bange Dagen, auch als Neerlands Hoop bekannt, war in den Jahren 1968 bis 1979 eine Kabarettgruppe, bestehend aus Freek de Jonge, Bram Vermeulen und offiziell ab 1977 Jan de Hont.
Geschichte
Für holländische Hoffnung
1968 gründeten Freek de Jonge, Bram Vermeulen und Johan Gertenbach, die sich vom Amsterdamer Studentenkorps kannten, das Cabriet-Trio Cabriolet. Freek de Jonge sorgte für die Konferenzen, Bram Vermeulen für die Musik und Johan Gertenbach sang. Sie wurden von Beginn an von ihrem Kommilitonen Just Enschedé betreut. Unter dem Namen Good Boy Productions haben sie eine gemeinsame Generalpartnerschaft gegründet. Das Trio hatte nur wenige Erfolge; einer Anekdote zufolge wurde die letzte Show abgesagt, um mit dem knappen Publikum in ein Café zu gehen. Dennoch gelang es ihnen 1967, unter dem Hippie-Namen De Paradijsvogels, eine Single aufzunehmen, auf der B-Seite das Lied Het Paradijs mit dem Lied Merck your zerck, das später unter dem Titel Once erscheinen würde. Als die Single floppte, verließ Gertenbach die Gruppe und Vermeulen und De Jonge setzten sich als Duo fort.
Niederländische Hoffnung in Bange Dagen
Neerlands Hoop trat am 8. November 1968 bei Camerets auf. Das Duo wurde viel gelobt, endete jedoch auf einem enttäuschenden fünften Platz. Die Aufführung brachte Neerlands Hoop jedoch in den Medien viel Aufmerksamkeit hervor, woraufhin die Vorstellungen strömten.
Am 29. Juni 1969 fand im Stadttheater Haarlem die Aufführung der niederländischen Musik- und Comedy-Show Neerlands Hoop in Bange Dagen statt. Die Show erhielt begeisterte Kritiken für ihre Mischung aus traditionellem Kabarett, Engagement und kälteren Liedern und Skizzen. Im selben Jahr erschien die erste Pop-Single von Neerlands Hoop mit dem Titel Electric Life Light, auf der das Duo von Jan Akkerman und dem Trio Thijs van Leer, dem späteren Focus, geführt wurde. Aus dieser Zeit stammt auch die Single Second Flood, die unter dem Bandnamen Slight Ache veröffentlicht wurde.
Am 7. Oktober 1969 debütierte Neerlands Hoop im Fernsehen mit einem Lied und einem kolonialen Interview in der Zeitschrift KRO TV, Report am Dienstag und dem Fernsehdebut des Programmherstellers Theo Uittenbogaard.
1970 wurde das erste Album von Neerlands Hoop unter dem Titel Neerlands Hoop in Bange Dagen veröffentlicht. Auch dies war ein klares Pop-Album mit Songs aus dem ersten Programm, ergänzt durch einige neue Songs. Das Duo wurde auf diesem Album ua von Hans Hollestelle an der Gitarre, Jan Hollestelle an der Bassgitarre und Hans Cleuver am Schlagzeug begleitet.
1971 endete das erste Programm von Neerlands Hoop. Danach erschien ein zweites Album Live in Wadway, eine etwas schmutzige Live-Registrierung der ersten Sendung, aufgenommen im Dorf Wadway in der Provinz Nordholland.
In Panama
Nach dem großen Erfolg von Neerlands Hoop in Bange Dagen begann eine schwierige Zeit für De Jonge und Vermeulen. Es war nun ihre Aufgabe, die hohen Erwartungen an das zweite Programm zu erfüllen. Das Neerlands Hoop-Programm in Panama wurde am 9. September 1971 uraufgeführt. Das Programm übertraf den Erfolg des ersten Programms leicht. Die Rolle von Bram Vermeulen wurde in diesem Programm von einem musikalischen Begleiter zum Hintergrund für De Jonge erweitert. Die Musik spielte auch eine wichtigere Rolle im Programm, in dem Vermeulen neben dem E-Piano zunehmend Gitarre spielte.
Im selben Jahr erschien das neue Pop-Album Neerlands Hoop in Panama, das nach der gleichen Formel wie Neerlands Hoop in Bange Dagen hergestellt wurde, mit Hans Hollestelle an der Gitarre, Frank Noya am Bass und Eric Ineke am Schlagzeug.
1972 wurden "Bram and Freek", wie das Duo zu dieser Zeit weithin bekannt war, gebeten, gelegentlich ein Programm für das holländische Holland Festival im Juni 1972 zu schreiben. Da sie keine Angst vor einer Herausforderung hatten, nahm das Duo die Herausforderung an und unterbrach ihre Tournee vorübergehend. Das reibungslos geschriebene Programm zeigte einen Entwurf eines Comic-Stils mit viel Chaos, beiseite und Gags, die De Jonge in seiner späteren Solokarriere perfekt machen würde. Eine Aufnahme dieser Show erschien im selben Jahr auf LP unter dem Namen Plankenkoorts.
Die Hälfte der Saison 1973, nach zwei Saisons, endete die erfolgreiche Tour des Neerlands Hoop in Panama. Eine Live-Aufnahme des Programms erschien auf Doppel-LP unter dem Titel Weerzien in Panama. Im selben Jahr erhielt die Gruppe einen Edison für dieses Album.
Dutch Hope Express
Danach starteten Bram und Freek ein neues prestigeträchtiges Projekt. Sie gründeten eine Popgruppe unter dem Namen Neerlands Hoop Express. Gefragt wurden verschiedene Spitzenmusiker. Am Ende bestand die Band aus Freek de Jonge am Gesang, Bram Vermeulen an den Tasten und dem Gesang, Thé Lau an der Gitarre, Harry Heeren von The Lords am Schlagzeug und Jan de Hont von ZZ & de Maskers, der sich zunächst als Gitarrist an der Bassgitarre weigerte .
Am 28. Dezember 1973 hatte das Programm in Tuschinsky in Amsterdam Premiere. Die Show erhielt gemischte Kritiken. Der Kritiker Anton Koolhaas bezeichnete die Show als "hart und infantil", andere lobten die Wagemut des Programms. Die Programmtexte beschäftigen sich hauptsächlich mit der Jugend- und Jugendkultur in den sechziger und siebziger Jahren. Das Programm bestand ausschließlich aus Liedern und einigen von Musik unterstützten Skizzen. Im Mai 1974 ließ sich der Neerlands Hoop Express im Theater Carré nieder. Aufnahmen dieser Aufführungen erschienen im selben Jahr auf einem Doppelalbum. Die Single Quo Vadis wurde im Dezember 1973 veröffentlicht.
Danach beschlossen Bram und Freek, ein Jahr lang Fernsehprogrammen zu widmen. Sie unterzeichneten einen Vertrag mit VARA, für den sie sieben Specials mit Titeln wie Ai-Reifenprobleme und In der Höhle des Löwen machen würden. Die Single wurde 1975 veröffentlicht. Lassen Sie das nie wieder aus dem TV-Programm passieren. Ihr Geschenk ist unser Lift. Inzwischen arbeitete Freek de Jonge unter verschiedenen Pseudonymen für das Musikmagazin OOR.
1975 wurden sie erneut gebeten, gelegentlich ein Programm zu schreiben, diesmal zur Eröffnung der Buchwoche von 1975. Das Programm befasste sich mit Reisen, was das Thema Buchwoche war, und Literatur im Allgemeinen. Das Programm, mit einer Einführung in Johnny the Selfkicker, erschien unter dem Namen In genäht oder auf LP gebunden.
Danach starteten sie eine neue Herausforderung: Sie schrieben eine Rockoper im Stil von The Who und The Kinks unter dem Titel Ein Kannibale wie Sie und ich. Das Musical wurde Ende 1975 uraufgeführt, ua mit Willem Nijholt, Carol van Herwijnen, Serge-Henri Valcke, Bill van Dijk und Corrie van Gorp. Die Show war kein Erfolg und die hohen Kosten sorgten dafür, dass ihre Produktionsfirma Good Boy Productions im roten Bereich landete. De Jonge und Vermeulen beschlossen, eine neue Kabarettshow mit Liedern und Skizzen zu schreiben.
Innenraum
Das Interior-Programm hatte am 11. Februar 1976 Premiere, was eine Rückkehr zum Stil von In Panama war. Zur Bestürzung von Bram Vermeulen wurde das Programm 400-mal inszeniert, teilweise um die Verluste von A-Kannibalen wie Sie und ich auszugleichen.
Im selben Jahr veröffentlichten Bram und Freek ein neues Popalbum, Hoezo Youth Sentiment. Auf diesem Album spielten sie zeitgenössische Interpretationen von Popklassikern aus ihrer Jugend, unter anderem von Ramses Shaffy, Cornelis Vreeswijk und Peter Koelewijn. Besonders auffallend war das Lied Peter von Sweet Sixteen, einfühlsam von Bram Vermeulen gesungen und mit Walk auf der wilden Seite von Lou Reed gekreuzt. Die Nummer Blaren von Jaap Fischer musste im letzten Moment vom Album entfernt werden, da die Gruppe sie nicht verwenden durfte. Die Band wurde auf diesem Album ua von Jan de Hont, The Cats, Patricia Paay und Yvonne Keeley begleitet. Am 13. September 1976 wurden die Lieder des Albums einmal in Carré aufgeführt.
Inzwischen trat Interior seine zweite Saison 1977 an. Mitte der zweiten Staffel, im Juni, trat Jan de Hont dem Unternehmen bei, besonders zur Freude von Bram Vermeulen, die den Schwerpunkt des Programms mehr auf die Musik legten. Das Programm endete Ende 1977. Es erscheinen zwei LPs der Tour. Das für den niederländischen Markt ausgestellte Dubbelpee Interieur enthält alte Aufnahmen des Programms des Luxor Theaters in Rotterdam und der Stadsschouwburg von Utrecht wie vor De Hont. Auf dem für den belgischen Markt herausgegebenen Einzelalbum Heimwee naar Holland sind Aufnahmen des Programms aus der Beursschouwburg in Brüssel mit Jan de Hont zu sehen.
Wegen der vielen Touren kam es zu Spannungen zwischen Freek de Jonge und Bram Vermeulen. Darüber hinaus gab es immer mehr Meinungsverschiedenheiten, wobei Freek hauptsächlich den Comic und Bram hauptsächlich die musikalische Richtung wollte. Müde von allen Kämpfen und Unannehmlichkeiten beschloss Kindheit, Freund und Manager der ersten Stunde, Just Enschedé zu verlassen.
Aktion Argentinien
Am 26. Oktober 1977 qualifizierte sich die niederländische Nationalmannschaft unter der Führung von Ernst Happel für die Weltmeisterschaft 1978 in Argentinien, die zu dieser Zeit vom totalitären Führer Jorge Videla regiert wurde und sich mitten im Dirty War befand. Trotz der moralischen Einwände, die auch auf hoher politischer Ebene eine Rolle spielten, wollte das niederländische Team immer noch nach Argentinien reisen.
Freek de Jonge konnte im Hinblick auf die Olympischen Spiele 1936 nicht akzeptieren, dass die Niederlande ohne Boe oder Bah an diesem Turnier teilnehmen würden. Aus diesem Grund hatte er im Januar 1978 die Argentina Action, die er mit Bram Vermeulen erarbeitet hatte. Sie haben eine Boykottkampagne ins Leben gerufen, die sie im Rahmen einer Pressekonferenz groß angekündigt haben. Sie wurden dabei vom Solidaritätsausschuss Argentinien-Niederlande unterstützt.
Neerlands Hoop reiste zu verschiedenen Diskussionsabenden ins Land. Außerdem starteten sie ein neues Pop-Programm mit hauptsächlich alten Neerlands Hoop-Songs mit dem Titel Bloed aan de Paal, das sie zusammen mit Music Garden, der Band, die Jan de Hont nach Neerlands Hoop Express mit Thé Lau gegründet hatte, aufführten. Das Highlight des Programms war der letzte Song. Es ist wieder an der Zeit zu bestimmen, worum es geht, in dem De Jonge feststellt:
"Wir fahren nach Argentinien, wo jeden Tag Mord stattfindet
Aber jetzt ist keine Zeit dafür, Rep hat gerade ein Tor geschossen
Wer hätte das ohne Cruijff im Finale erwartet?
Und Wiegel und Van Agt sitzen auf der Tribüne "
Obwohl die Gruppe wenig Unterstützung von der Politik erhielt und nur die PPR vollständig auskamen, war der Ton festgelegt. Verschiedene Parlamentarier stellten parlamentarische Fragen, und es mussten diplomatische Konsultationen auf hoher Ebene zwischen verschiedenen Botschaftern abgehalten werden.
Auch das Album Blood on the Pole, dessen Erlös der Argentina Campaign zu Gute kam, entwickelte sich gut. De Jonge und Vermeulen sammelten mit ihrer Petition 60.000 Unterschriften und die Aufmerksamkeit für die Menschenrechtssituation in Argentinien war um ein Vielfaches größer als zuvor, obwohl die öffentliche Meinung immer noch an der Weltmeisterschaft und der niederländischen Nationalmannschaft teilnahm würde einfach am Finalturnier teilnehmen.
Nach der Argentinien-Kampagne saßen Vermeulen, De Jonge und De Hont für ein paar Wochen im Schloss Nemerlaer in Haaren, um das Pop-Album Ik mit einem mobilen Studio aufzunehmen. Auffallend war, dass De Jonge als Schlagzeuger zu einem musikalischen Teil der Band geworden war. Das Album wurde im Sommer 1978 veröffentlicht.
Code
Am 13. September 1978 fand die Premiere des Offsmboet Ippq Dpef-Programms statt, bei dem es sich um die Geheimsprache (Caesar-Rotation) für den Dutch Hope Code handelt. Der Schwerpunkt dieses Programms lag mehr denn je auf Punk- und Rockmusik. Die musikalische Basis wurde von Bram Vermeulen und Jan de Hont gelegt, Freek de Jonge spielte Schlagzeug. Die Lieder, die im Allgemeinen sehr hart waren, wurden von De Jonge mit chaotischen und sauren Skizzen über psychiatrische Einrichtungen und Paranoia durchsetzt. Obwohl das Publikum immer noch begeistert war, waren die Kritiken schlecht. Insbesondere der musikalische Aspekt der Show wurde abgerissen, und die Rezensenten richteten ihre Pfeile zunehmend auf Vermeulen. [Quelle?]
Die Atmosphäre zwischen De Jonge und Vermeulen wurde von diesem Moment an immer killer. Vermeulen arbeitete hauptsächlich mit Jan de Hont zusammen, und Freek de Jonge ging seinen eigenen Weg. Außerhalb der Bühne wurde wenig kommuniziert und in separate Umkleidekabinen verwandelt. [Quelle?]
Eine neue Herausforderung stellte sich im Juni 1979, als Neerlands Hoop zu sieben Auftritten in einem Avantgarde-Theater in London eingeladen wurde. Um zu retten, was gerettet werden konnte, und um das alte Gefühl zurück zu bekommen, zu seiner eigenen Enttäuschung, wurde Gitarrist Jan de Hont zur Seite gestellt. Bevor sie am 1. Juni abreiste, wurde die englische Single Two Busse aufgenommen, die zuvor als Two bus in A Kannibalen wie du und ich und Bloed stand. Mit dieser Aufnahme unter dem Arm gingen die beiden nach London, um dort die Show zu spielen Dutch Hope spielen. Trotz der enthusiastischen Reaktionen des englischen Publikums brachte die Aufführung keine Lösung für die erregte Feindseligkeit zwischen den beiden Komikern.
Am 11. September gab Freek de Jonge bekannt, dass er sich entschieden habe, Neerlands Hoop zu stoppen. Bram Vermeulen fühlte sich ernsthaft verlegen. Das Code-Programm wurde mit extremer Aufregung fortgesetzt, bis am 23. Dezember in Haarlem der Vorhang für das Programm und Neerlands Hoop fiel.
1980 erschien die Zusammenstellungsplatte De toetjes (The Desserts) mit verbleibendem Material wie englischsprachigen Singles, B-Seiten und speziellen Aufnahmen aus Fernsehprogrammen.
Nach der holländischen Hoffnung
Unmittelbar nach der Trennung von Neerlands warf Freek de Jonge seine erste Solo-Performance, De Komiek. Bram Vermeulen beschloss, mit Jan de Hont, De Toekomst, eine Popgruppe zu gründen, die im Juni 1980 Gestalt annahm, als ein Teil der Popgruppe Pee Wee & the Specials, darunter Jakob Klaasse, dazu kam.
Im Jahr 1987 spielte Freek de Jonge eine Performance um sein Buch The Lady Bag. In diesem spielte er zum ersten Mal wieder einige Dutch-Hope-Klassiker wie Wir müssen um das Wattenmeer und die harte Wahrheit kämpfen. In seinen späteren Auftritten kamen immer mehr holländische Hoop-Nummern zurück.
In den späten achtziger Jahren wurde die Nachfrage nach CD-Veröffentlichungen von Neerlands Hoop immer lauter. 1989 veröffentlichte die Plattenfirma EMI, die Bovema übernahm, die großen Shows Weerzien in Panama, Neerlands Hoop Express, Interieur und Offsmboet Ippq Dpef in kleinem Umfang auf einer CD für das Theater Instituut Nederland. Außerdem gab es eine offizielle Neuauflage des Hoezo Youth Sentiment-Albums, und ich bin absolut glücklich, dass es über die Plattenläden verteilt wurde. 1993 erschien eine offizielle Compilation-CD mit den besten Songs von Neerlands Hoop, zusammengestellt von Jacques Klöters.
Bram Vermeulen fand sich 1989 mit der LP Red Wine als niederländischer Chansonnier wieder und wollte sich vor allem von seiner holländischen Hope-Vergangenheit distanzieren. Trotzdem hat er zwei Dutch-Hope-Songs auf seinem Compilation-Album Tijd von 1995 neu aufgenommen. Sehen Sie, das sind Kees und Elsje.
Freek de Jonge zog sich auch zunehmend auf die Arbeit von Neerlands Hoop zurück. 1996 schuf er zusammen mit den Nits eine musikalische Performance im Stil des niederländischen Hoop Express unter dem Namen FRITS. In dieser Performance nahm er zahlreiche holländische Hoop-Songs auf. Nach dem Erfolg seiner Single Life after death nahm er 1998 sogar zusammen mit Robert Jan Stips ein gesamtes Album niederländischer Hope-Klassiker unter dem Namen Rapsodia auf.
Die Anerkennung für das, was Neerlands Hoop für das niederländische Kabarett bedeutet hat, kam 2003, als der Verband der Theater- und Konzerthausdirektoren den Neerlands Hoop-Kabarettpreis festlegte. Dieser Preis wird jedes Jahr von einer professionellen Jury an "die vielversprechenden Theatermacher mit den besten Zukunftsperspektiven" vergeben.
2004 dachte De Jonge, es sei Zeit für eine Wiedervereinigung in seiner Fernsehserie De Vergrijzing. Er wandte sich an Bram Vermeulen, lehnte es jedoch ab, weil er sich so viel Mühe geben sollte, um sich von seiner holländischen Hoffnung zu befreien. Kurz nach dem Gespräch, am 4. September, starb Vermeulen in Italien an einem Herzstillstand. Nach dem Tod von Bram Vermeulen sagte Freek: "Ich habe nach achtmal wieder mit ihm gesprochen, danach sechsmal mit einem unfreundlichen Ergebnis."
Die beabsichtigte Episode mit Vermeulen wurde unter dem Titel Neerlands Hoop in Memoriam in eine Hommage an Neerlands Hoop umgewandelt, in der Künstler wie Jan de Hont, Thé Lau, Bart Peeters, Stef Bos, Huub van der Lubbe, Jenny Arean, Frank Boeijen und Boudewijn de Groot zahlte ihren Tribut an Neerlands Hoop. Die Sendung, die am 5. Dezember 2004 ausgestrahlt wurde, war Bram Vermeulen gewidmet.
Das komplette Oeuvre von Neerlands Hoop wurde 2006 offiziell auf CD veröffentlicht, mit der Ausnahme von A Kannibalen wie du und ich. Die Desserts und Singles, die niemals neu aufgelegt wurden. Aufgrund eines Fehlers bei der EMI-Plattenfirma enthält die CD Hoezo Youth Sentiment immer noch den Song Blaren anstelle von Peter Koelewijns Marijke, sehr zur Bestürzung von Joop Visser, der inzwischen in den Ruhestand gegangen ist. Freek de Jonge kritisierte in der Presse die Nachlässigkeit und Nachlässigkeit, mit der die Neuauflagen herausgegeben wurden, und das Fehlen der LP The Desserts.
Diskographie
Pop-Alben
1970 - niederländische Hoffnung in Bange Dagen - 12 "lp - IMPERIAL - 5C 054 24171
1971 - Niederländische Hoffnung in Panama - 12 "lp - IMPERIAL - 5C 056 24501
1973 - Wieder sehen in Panama - 2 12 "LPs - IMPERIAL - 5C 188 24796/97
1976 - Was meinst du mit Jugendgefühl? ... - 12 "lp - EMI - 5C 064 25445
1978 - Ich bin vollkommen glücklich - 12 "lp - BOVEMA NEGRAM - 5N 062 25990
Leberregistrierungen
1971 - Live In Wadway (N.H.) - 12 "lp - IMPERIAL - 5C 054 24335
1972 - Plankenkoorts - 12 "lp - IMPERIAL - 5C 038 24722
1973 - Wieder sehen in Panama - 2 12 "LPs - IMPERIAL - 5C 188 24796/97
1974 - Dutch Hope Express - 2 12 "LPs - IMPERIAL - 5C 188 25113/14
1975 - Niederländische Hoffnung In Genäht Oder Gebunden - 12 "LP - EMI - 5C 062 25178
1976 - Ein Kannibal wie du und ich - 2 12 "LPs - EMI - 5C 148 25424/25
1977 - Neerlands Hoop Interieur - 2 12 "LPs - EMI - 5C 156 25696/97
1977 - Nostalgie für Holland - 12 "lp - EMI - 4C 058 25817
1978 - Blood On The Pole - 12 "lp - EMI - 5C 028 25912
1979 - Ippq Dpef Offsm fin (B = A) - 2 12 "LPs - BOVEMA NEGRAM - 1A 156 26393/94
Sammelalben
1975 - 28 Songs von Bram und Freek - 2 12 "LPs - EMI - 5C 184 25272/73
1981 - The Desserts - Dutch Hope 1967-1980 - 12 "LP - EMI - 1A 064 26746
1993 - Neerlands Hoop In Bange Dagen - 2 CDs - EMI - 827 402 2
1997 - Was meinst du mit Jugendgefühl? ... + Ich bin absolut glücklich - 2 CDs - EMI - 856 889 2
Singles
1967 - Het Paradijs / Merck und doch Ihr Zerck - 7 "Single - IMPERIAL - IH 736 (als De Paradijsvogels)
1969 - Sieben Kugeln und ein Gipfel / Elektries Life Light - 7 "Single - IMPERIAL - 5C 006 24103 (mit Fokus)
1969 - Der Douarière / Tam Tam um einen Totem Pol (Running Nose) - 7 "Single - IMPERIAL - 5C 006 24121
1970 - Zweite Flut / Zurück zum Zoo - 7 "Single - IMPERIAL - 5C 006 24200 (als Slight Ache)
1973 - Quo Vadis / Werfen Sie ein Quart in die Jukebox - 7 "Single - IMPERIAL - 5C 006 24881
1975 - Ihr Geschenk ist unser Lift / Lassen Sie das nie wieder passieren - 7 "single - IMPERIAL - 5C 006 25070
1976 - Peter / Beestjes - 7 "Single - EMI - 5C 006 25527
Gorcums Museum
Grote Markt 17, Gorinchem
Het Gorcums Museum is het stedelijk museum van de stad Gorinchem. Het bezit een collectie over de geschiedenis van de stad en een verzameling moderne kunst. Ook zijn werken van diverse zeventiende-eeuwse schilders uit Gorinchem te zien. Regelmatig zijn er wisseltentoonstellingen.
Het museum is sinds 1995 gevestigd op de Grote Markt, in het oude stadhuis van Gorinchem.
The Gorcums Museum is the municipal museum of the city of Gorinchem. It has a collection about the history of the city and a collection of modern art. Works by various seventeenth-century painters from Gorinchem are also on display. There are regular exhibitions.
The museum has been located on the Grote Markt since 1995, i
